Εκπαίδευση

   Η αλλαγή στον τρόπο ζωής που παρουσιάστηκε από την καραντίνα θα μπορούσε να είναι ένας παράγοντας επιβαρυντικός ειδικά για παιδιά «ευάλωτα». Η καραντίνα δεν είναι από μόνη της ένα τραυματικό γεγονός. Αυτό που έχει σημασία είναι πως το βιώνει το κάθε παιδί και εάν επηρεάστηκε από την κατάσταση αυτή. Τα όποια, αναμενόμενα, αρνητικά συναισθήματα, αν διαχειριστούν σωστά από το οικογενειακό πλαίσιο είναι προσωρινά.
   Δυστυχώς στην περιγραφή σας δεν αναφέρετε καθόλου πως λειτουργούσε το παιδί πριν την καραντίνα (π.χ. Ήταν ένας κοινωνικός και εξωστρεφής μαθητής; Ήταν γενικά ένα «κλειστό» παιδί;). Επίσης, δεν έχουμε καθόλου πληροφορίες για την οικογενειακή και επαγγελματική σας κατάσταση, σημαντικά γεγονότα στη ζωή της οικογένειας, τη δυναμική των μελών της, κλπ.
  Επίσης, αναφέρετε μόνο τη συναισθηματική απομόνωση και απόσυρση. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε αν παράλληλα υπάρχουν και εκδηλώθηκαν αρνητικές σκέψεις (π.χ. «δεν αξίζω τίποτα», «είμαι ανίκανος»), αρνητικά συναισθήματα (π.χ. άγχος, θλίψη, κ.ά.) και σωματικές αντιδράσεις (π.χ. απώλεια όρεξης, διαταραχές ύπνου, απώλεια ενέργειας).
  Με τα στοιχεία που αναφέρετε θα μπορούσατε ενδεχομένως να προτρέψετε το παιδί σας να εμπλακεί αρχικά μαζί σας (αν και το ίδιο το παιδί φυσικά το επιθυμεί) σε δραστηριότητες ή συνήθειες της οικογένειας που χαλαρώνουν τα μέλη της  (π.χ. μαγείρεμα), τα διασκεδάζουν (παρακολούθηση ταινιών, παιχνίδια) ή τα ενώνουν συναισθηματικά (συζητήσεις, ξεφύλλισμα οικογενειακών άλμπουμ, παρακολούθηση προσωπικών βίντεο από όμορφες στιγμές της οικογένειας). Είναι αποδεκτή οποιαδήποτε δραστηριότητα αρέσει σε όλους και βοηθά να αισθανθούν καλά, όλοι μαζί, ως οικογένεια. Ακόμη και αν το παιδί το αρνηθεί, περνάμε το μήνυμα της διαθεσιμότητας.
  Χωρίς να πιέσετε το παιδί, ζητείστε με ειλικρινή διάθεση να κατανοήσετε τους λόγους που αρνείται να πάει στο σχολείο. Καθησυχάστε το ότι μπορεί να σας πει οτιδήποτε το προβληματίζει ακόμη και αν είναι δύσκολο να εκφραστεί, δυσάρεστο ή ασαφές. Εξηγείστε ότι σε τέτοιου είδους καταστάσεις πολλά συγκεχυμένα συναισθήματα είναι αναμενόμενα και φυσιολογικά. Δημιουργήστε μέσω της κατανόησης τον «ψυχικό χώρο» για να φιλοξενηθούν διαφορετικά συναισθήματα. Σε τυχόν παράλογους φόβους, προσπαθήστε να μη σχολιάσετε τα λεγόμενά του, καθησυχάστε το και παράλληλα  μαζί αναζητήστε έγκυρες απαντήσεις από αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης. Είναι σημαντικό παράλογοι φόβοι να τεθούν σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο.  Παρόλα αυτά μην παρέχετε ψευδείς καθησυχασμούς, αλλά απαντήστε με υπευθυνότητα.
   Αν το παιδί σας δυσκολεύεται παρ΄ όλα αυτά να πάει στο σχολείο, μην επικεντρωθείτε και στοχεύσετε μόνο στην επιστροφή του στο σχολείο τη συγκεκριμένη ημερομηνία, καθώς αυτό δημιουργεί άλλον έναν ψυχοπιεστικό παράγοντα. Δώστε του το χώρο να νιώσει άνετα, να εκφράσει τους φόβους του, γνωρίζοντας ότι θα έχει την αποδοχή και τη στήριξή σας. Επιχειρείστε να βγείτε από το σπίτι αρχικά μαζί, όταν αισθάνεται ότι μπορεί να το κάνει για μία χαλαρή βόλτα. Προτρέψτε το να ολοκληρώσετε τη συμφωνημένη βόλτα ακόμη και αν αυτό του δημιουργεί λίγο άγχος. Στη συνέχεια ενθαρρύνετε συναντήσεις με τους φίλους του. Προτείνετε ακόμη να ασχοληθεί με δραστηριότητες εκτός σπιτιού που το ευχαριστούσαν στο παρελθόν.  
   Αν τα συμπτώματα που αναφέρατε επιμένουν σε διάρκεια και ένταση και συνυπάρχουν παράλληλα με αρνητικές σκέψεις, συναισθήματα και σωματικές αντιδράσεις απευθυνθείτε άμεσα σε κάποιο ειδικό ψυχικής υγείας.